Czesław Miłosz

Poeta, prozaik i tłumacz, nagrodzony Literacką Nagrodą Nobla w 1980 r., wyróżniony tytułem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. Kawaler Orderu Orła Białego, najstarszego i najwyższego odznaczenia w RP.

Поэт, прозаик и переводчик, награжденный Нобелевской премией в области литературы в 1980 г., отмечен титулом Справедливый Среди Народов Мира. Кавалер Ордена Белого Орла, старейшей и наивысшей награды в ПР.

Urodzony 30 czerwca 1911 r. w Szetejniach na Litwie, w rodzinie szlacheckiej herbu Lubicz, studiował polonistykę i prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Członek formacji poetyckiej Żagary, zadebiutował poezją na łamach czasopisma „Alma MaterVilnensis”. Podczas II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej i uczestniczył w podziemnym życiu literackim. Po wojnie był dyplomatą komunistycznego rządu w USA i w Paryżu, ale w 1951 r. poprosił o azyl polityczny we Francji i ukrywał się w Maisons-Laffitte, siedzibie legendarnego pisma emigracyjnego „Kultura”. Dwa lata później Instytut Literacki, prowadzony przez naczelnego „Kultury” Jerzego Giedroycia, wydał „Zniewolony umysł” Miłosza, przedstawiający mechanizm myślenia człowieka w demokracjach ludowych.

W 1960 r. Miłosz wyjechał do USA, gdzie wykładał literaturę słowiańską na Harvardzie i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkley. Choć tworzył poezję różnorodną, największe uznanie zdobyły jego wiersze polityczne. W PRL został oficjalnie uznany za zdrajcę, a od 1951 do 1980 r. istniał zakaz publikacji jego utworów i wymawiania jego nazwiska. W 1978 r. Miłosz został nagrodzony Międzynarodową Nagrodą Literacką Neustadt, nazywaną „Małym Noblem”, a w 1980 r. Literacką Nagrodą Nobla. W 1993 r. wrócił do Polski i zamieszkał w Krakowie. Tu napisał książki „Legendy współczesności” i „Piesek przydrożny”. Zmarł 14 sierpnia w 2004 r. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.

Родился 30 июня 1911 г. в Шетейнях в Литве в дворянской семье герба Lubicz, изучал польскую филологию и право на Университете Стефана Батория в Вильнюсе. Член поэтической общества Жагары, дебютировал с поэзией на страницах журнала „Alma MaterVilnensis”. Во время II мировой войны переехал в Варшаву, где работал курьером в университетской библиотеке и принимал участие в подпольной литературной жизни. После войны работал дипломатом (коммунистического правительства) в США и в Париже, но в 1951 г. попросил политического убежища во Франции и скрывался в Maisons-Laffitte, штаб-квартире легендарного эмиграционного журнала „Культура”. Два года спустя Литературный институт, руководимый  главным редактором „Культуры” Ежи Гедройцем, издал, „Zniewolony umysł", Милоша, показывающий механизм мышления человека в странах народной демократии.
В 1960 г. Милош выехал в США, где преподавал славянскую литературу в Гарварде и в Калифорнийском университете в Беркли. Хотя он писал разнообразные стихи, наибольшее признание снискали его политические произведения. В ПНР был официально признан изменником, а с 1951 по 1980 г.  действовал запрет на публикацию его произведений и упоминание его фамилии. В 1978 г. Милош был награжден Международной литературной премией Neustadt, называемой „Малым Нобелем”, а в 1980 г. Нобелевской премией в области литературы. В 1993 г. вернулся в Польшу и поселился в Кракове. Здесь написал книги „Легенды современности” и "Придорожный пёсик”. Умер 14 августа в 2004 г. Похоронен в Склепе Заслуженных на Скалке в Кракове.