Lech Wałęsa

Pierwszy przywódca i współzałożyciel Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, uczestnik obrad Okrągłego Stołu i pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej po transformacji ustrojowej 1989 r.

Первый глава и сооснователь Независимого самоуправляемого профессионального союза „Солидарность”, лауреат Нобелевской премии мира, участник заседаний Круглого стола и первый президент Польской Республики после преобразования политического строя в 1989 г.           

W 1967 r. zatrudnił się jako elektryk okrętowy w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. W 1970 r. jako jeden z przywódców strajku w stoczni i członek Komitetu Strajkowego, brał udział w rozmowach z rządem. W 1976 r. zwolniony ze stoczni za publiczną krytykę koncesjonowanych organizacji związkowych, kontynuował działalność opozycyjną – od 1978 r. w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, jako członek redakcji „Robotnika Wybrzeża” i współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W 1981 r. przewodniczył Międzyzakładowemu Komitetowi Strajkowemu. Strajk, obejmujący wszystkie zakłady pracy na Wybrzeżu oraz m.in. w Warszawie, Krakowie, Łodzi i Rzeszowie, zakończyło podpisanie Gdańskich Porozumień Sierpniowych. Wałęsa złożył podpis wielkim długopisem z wizerunkiem Jana Pawła II. W 1981 r. został wybrany na pierwszego przewodniczącego 10-milionowego NSZZ „Solidarność”.

Internowany w dniu wybuchu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r., w 1982 r. został laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. Laur odebrała w Sztokholmie jego żona Danuta wraz z synem. W 1988 r. współorganizował strajk w Stoczni Gdańskiej, gdzie od 1983 r. do 1990 r. był formalnie zatrudniony jako elektryk. Strajk zakończył się obradami Okrągłego Stołu, które doprowadziły do porozumienia z rządem. W 1989 r. Wałęsa doprowadził do zawiązania pierwszego niekomunistycznego rządu w powojennej Polsce, a w grudniu 1990 r. został wybrany na Prezydenta RP. W 1995 r. utworzył Fundację „Instytut Lecha Wałęsy”.

Urodzony w 1943 r. w Popowie. Z żoną Danutą ma ośmioro dzieci – czterech synów i cztery córki.

В 1967 г. начал работать судовым электриком на Гданьской верфи им. Ленина. В 1970 г. как один из руководителей забастовки на верфи и член Забастовочного комитета, принимал участие в переговорах с правительством. В 1976 г. был уволен с верфи за публичную критику отраслевых профсоюзов, но продолжал оппозиционную деятельность - с 1978 г. в Свободных профсоюзах Приморья, как член редакции „Рабочий Приморья” и сотрудник Комитета общественной самообороны КОР. В 1981 г. возглавлял Межзаводской забастовочный комитет. Забастовка, охватившая все предприятия на Побережье, а также в Варшаве, Кракове, Лодзе и Жешуве, завершилась подписанием Гданьского августовского соглашения. Валенса поставил подпись большой авторучкой с изображением Иоанна Павла II. В 1981 г. был избран первым руководителем 10-миллионного профсоюза „Солидарность”.
Был интернирован в день объявления военного положения 13 декабря 1981 г., в 1982 г. стал лауреатом Нобелевской премии мира, которую приняла в Стокгольме его жена Данута с сыном. В 1988 г. - один из организоторов забастовки на Гданьской верфи, где с 1983 г. по 1990 г. состоял формально в штате как электрик. Забастовка закончилась заседаниями Круглого стола, которые привели к соглашению с правительством. В 1989 г. активность Валенсы привела к образованию  первого некоммунистического правительства в послевоенной Польше, а в декабре 1990 г. был избран Президентом ПР. В 1995 г. образовал Фонд „Институт Леха Валенсы”.
Родился в 1943 г. в Попове. Жена Данута, имеет восьмерых детей - четырех сыновей и четыре дочки.