Wisława Szymborska

Poetka, eseistka i tłumaczka, laureatka Literackiej Nagrody Nobla w 1996 r. Dama Orderu Orła Białego, najstarszego i najwyższego odznaczenia w RP.

Поэтесса, эссеист и переводчица, лауреат Нобелевской премии в области литературы в 1996 г. Награждена Орденом Белого Орла - это старейшая и самая высокая награда в ПР.

Urodziła się 2 lipca 1923 r. na Prowencie, części zabudowań folwarcznych Zamku w Kórniku. Studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale przerwała studia ze względu na złą sytuację materialną. Debiutowała w 1945 r. na łamach „Dziennika Polskiego”. W 1952 r. wydała pierwszy tomik poezji „Dlatego żyjemy” i wstąpiła do Związku Literatów Polskich. W latach 1953-66 kierowała działem poezji tygodnika „Życie Literackie”, a od 1983 r. współpracowała z „Tygodnikiem Powszechnym”. W 1957 r. związała się z wydawaną w Paryżu „Kulturą”. W 1975 r. podpisała memoriał do Sejmu PRL – tak zwany List 59 – przeciwko zmianom w konstytucji i zapisie o kierowniczej roli PZPR i wiecznym sojuszu z ZSRR. Współzałożycielka działającego w latach 1978-81 Towarzystwa Kursów Naukowych, mającego przełamać monopol państwa na nauczanie.

W 1996 r. została laureatką Nagrody Nobla jako „przedstawicielka niezwykłej czystości i siły poetyckiego spojrzenia”. Akademia Noblowska w uzasadnieniu napisała, że „Wiersze Wisławy Szymborskiej to perfekcja słowa, wysoce wycyzelowane obrazy, myślowe allegro ma non troppo, jak nazywa się jeden z jej wierszy.” Zmarła 1 lutego 2012 r. w Krakowie. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera GD, rząd 10, grób nr 10). Na mocy jej testamentu powstała Fundacja Wisławy Szymborskiej.

Родилась 2 июля 1923 г. на Провенче, части поместных построек Замка в Корнике. Изучала польскую филологию и социологию в Ягеллонском университете, но прервала учебу из-за трудной материальной ситуации. Дебютировала в 1945 г. на колонках Дзенника польского”. В 1952 г. издала первый томик поэзии „Поэтому мы живы” и вступила в Союз польских литераторов. В 1953-66 годах руководила отделом поэзии еженедельника „Литературная жизнь”, а с 1983 г. сотрудничала с "Тыгодником повшехным”. В 1957 г. установила контакт с издававшейся в Париже „Культурой”. В 1975 г. подписала обращение к Сейму ПНР - так называемое Письмо 59 - против изменений в конституции и записи о руководящей роли ПОРП и вечном союзе с СССР. Соосновательница действовавшего в 1978-81 гг. Общества научных курсов, целью которого было сломать монополию государства на образование.
В 1996 г. стала лауреатом Нобелевской премии как „представительница необычайной чистоты и силы поэтического взгляда”. Нобелевская Академия в обосновании написала, что „Стихотворения Виславы Шимборской - это совершенство слова, весьма отточенные образы, мышление "allegro ma non troppo" (быстро, но не слишком), как называется одно из ее стихотворений. Умерла 1 февраля 2012 г. в Кракове. Похоронена на Раковицком кладбище в Кракове (секция GD, ряд 10, могила № 10). На основании ее завещания возник Фонд Виславы Шимборской.